Przystań Kaprysu Półdnia

W zamku panował istny chaos. Służba biegała od komnaty do komnaty, nanosząc ostatnie poprawki w wielobarwnych, kwiecistych dekoracjach i sprawdzając, czy kadzidła, których słodko-gorzki zapach niósł się po całym pałacu, wciąż się palą. Gwardziści stali wyprostowani i obserwowali najbliższe otoczenie; przystojne twarze schowane zostały za wymyślnymi, groteskowymi, mającymi przypominać straszne twarze, maskami. Teldaria spodziewała się przybycia samej Admirał Seldany, choć tym razem nie oznaczało to otwartej wojny. Seldana czegoś chciała, a Seldana zawsze dostaje to, czego chce, trzeba się mieć na baczności.
Wielkie, zdobione i ozłacane drzwi pałacowe otworzyły się, a po całym przybytku poniósł się cichy dźwięk bębnów. A więc przybyli... Cały orszak nieśpiesznie maszerował przez korytarze prowadzące do sali audiencyjnej.
Młoda dziewczyna wcisnęła się we wnękę w ścianie, tuż obok wielkiej donicy z palmą. Wygładziła prostą, brązową sukienkę ze złotymi dodatkami i poprawiła na głowie chustę, która sprawiała wrażenie, że chce zsunąć się z włosów. Spuściła skromnie głowę, gdy Admirał wraz z całą swoją flotą przechodziła obok, lecz czujne, żółte oczy patrzyły, obserwowały, wyłapywały szczegóły. Może i ich przybycie było pokojowe, lecz władczyni Seldany nie mogła sobie odmówić pokazu potęgi. Wypolerowane zbroje, odbijające światło wieczornego słońca, broń przypasana do każdego z jej wojowników. I... czy większość z nich to nie były kobiety? Azura pozwoliła sobie na chytry uśmieszek - nie ważne czego chciała Seldana; ważne, że ich przybycie umożliwiało wprowadzenie w życie jej planu.

Gdy tylko cały orszak przeszedł, a kroki popłynęły gdzieś dalej, dziewczyna wystawiła głowę zza palmy. Pusto, gdyby nie liczyć gwardzistów w tych ich paskudnych maskach. Zółtooka wygramoliła się z wnęki i, zupełnie ignorując straż, ruszyła wolnym korytarzem w stronę sali audiencyjnej, by skręcić w korytarz tuż przed nią. A stamtąd poprowadziła kroki w przejście dla służby. O tak, taki rozgardiasz jak dziś zdecydowanie pomagał, nie mogła trafić lepiej. Ponownie przejechała dłońmi po sukience - niby to poprawiając, lecz tak naprawdę sprawdzała, czy wszystko jest na miejscu. Dziękowała losowi, że ubranie dla służby nie przylega ciasno do ciała, bo wtedy ciężko byłoby ukryć wytrychy w kieszeniach. I sztylety w butach, gdyby suknia nie była długa. I mnóstwo innych rzeczy, których służba na zamku króla Zenraela mieć przy sobie nie powinna.

Nie zwracała uwagi na drzwi, jakich pełno było w korytarzu - miała swój cel i nic nie powinno rozpraszać jej myśli. Wystarczy jeszcze przekroczyć zakręt w lewo, tam przejść jeszcze kawałek omijając kilka drzwi... no, dłuższy kawałek,  wymacać odpowiednią cegłę na ścianie i...
- Hej, dokąd to! Już, talerze w ręce i do sali! Mamy dzisiaj wiele gąb do wykarmienia..! - nie znoszący sprzeciwu, nieco starczy głos przerwał wędrówkę Azury. A było już tak blisko! Jeszcze tylko parę kroków..!
Powstrzymała złość, która mogłaby mieć odzwierciedlenie w kocich oczach, kiwnęła głową i zabrała się do pracy. A gdyby ją zabić..? Nie, po co brudzić sobie ręce. Posłusznie wzięła srebrną tacę zastawioną różnymi półmiskami i ruszyła dokładnie tam, gdzie chwilę temu szła Gabrielle.
- No, do roboty, uwijać się, uwijać! - wołał jeszcze za nią i kilkoma innymi służkami głos, cichnący z wolna. Zanim umilkł, było słychać trzask i coś na temat łamag w służbie.

Szybko omiotła spojrzeniem kobietę, która zachowywała się tak, jakby była u siebie. Gdyby to była inna sytuacja, na pewno syknęłaby dwa, czy trzy słowa komentarza, nie koniecznie miłego, lecz tak... ugryzła się w język, zacisnęła zęby, by zirytowanie nie wypłynęło na wierzch, co z pewnością odbiło się w oczach Azury. Dziewczyna w pól sekundy wbiła wzrok w ziemię i mocniej ścisnęła tacę.
- Przepraszam... - powiedziała cicho, lecz czysto, z charakterystycznym teldarskim akcentem. I nie czekając na odpowiedź, ani na dalsze reakcje kobiety, wyminęła ją i szybko poszła w swoją stronę, ponownie zatapiając się w myślach. O tym, jak trzeci tydzień pracuje tutaj, na zamku, tylko po to, by mieć dostęp do informacji, których nie ma się poza pałacem. By móc szukać, badać, a co najważniejsze - by zrobić to, co jest konieczne i dać stąd nogę. Na samą myśl o wejściu do skarbca, o tym, co może się tam znajdować, dreszcz przebiegł ją po plecach. Lecz do tej chwili... należy grać.

Rzeczywiście nie słyszała kroków kobiety, którą ominęła. Ale prawdę mówiąc, to nawet ich nie wysłuchiwała. Do tej pory, nie robiła niczego podejrzanego, NIKT nie mógł się do niej przyczepić... no, może prócz nadzorczyni służek, w końcu chciała się wymigać od obowiązków. Koniec końców weszła do sali, pełnej najróżniejszych ludzi. Od teldariańskiej szlachty, poprzez resztę orszaku Admirał, a na służbie i gwardzistach w maskach skończywszy. Dziewczyna postawiła tacę na wielkim stole, zamieniła pełne półmiski z pustymi i odetchnęła nieco, nim ruszyła z powrotem. Lubiła takie tłumy, dużo łatwiej było się w takich zgubić, no i mało kto podejrzewa cię o cokolwiek. Miała już plan. Zaniesie tacę do kuchni i wyłga się wizytą w toalecie, a później... Uśmiechnęła się na samą myśl.
Zgrabne zignorowała parę kłócących się szlachciców, wtapiając w tłum i zniknęła w korytarzu, z którego wyszła - swoją drogą ukrytego za ciężkim materiałem z herbem Teldarii - po czym skierowała kroki do kuchni, nadal nie świadoma, że ktoś za nią idzie.
W pomieszczeniu nadal panował rozgardiasz, a wszystkie służki starały się ominąć szerokim łukiem nadzorczynię, która wrzeszczała na jasnowłosą dziewczynę, zbierającą resztki porcelany z ziemi.
Nie mogła mieć lepszej okazji! Zostawiła tacę na wolnym krześle i szybkim krokiem wydostała się z kuchni, po czym niemal pobiegła w stronę zakrętu, gdzie nadzorczyni już jej nie zobaczy!

Wstrzymała powietrze i wypuściła je dopiero, gdy znalazła się za zakrętem. Przetarła dłońmi twarz, wzięła kilka oddechów i spokojnie już ruszyła przed siebie z palcami zaplecionymi za plecami. Teraz pójdzie prosto. Na zamku panował taki chaos, że nikt nie będzie szukał jednej służki, która może być wszędzie, a nawet wykonywać to, co do niej należy! Z resztą, mało kto znał ją i odwrotnie - czas spędzony w pałacu poświęciła na nie wchodzenie nikomu w drogę i zbieranie informacji o... tajemnicach zamku. A korytarz, cóż, ciągnął się w nieskończoność. Nie miał okien, więc na ścianach wisiały pochodnie, które jednak kończyły się wraz z ostatnimi drzwiami. Azura uśmiechnęła się przebiegle i ściągnęła chustę z głowy, odsłaniając ciemnobrązowe włosy spięte w kok najróżniejszymi spinkami. Przewiesiła sobie materiał przez ramię, zabrała jedną z pochodni i ruszyła przed siebie, lecz przed tym odwróciła się jeszcze za siebie, chcąc upewnić się, że przypadkiem ktoś nieodpowiedni jej nie widział. Słyszała tylko odległy harmider i pojedyncze, ciche głosy... a nie dostrzegłszy niczego podejrzanego, z bijącym sercem poszła dalej, gdzie już nie dochodził ciężki zapach kadzideł, a raczej coś na kształt pleśni i wilgoci. Jakby nikt tutaj nie chodził.

W końcu stanęła przed ślepym korytarzem. Kocie oczy błyszczały od podniecenia, rzucając zaciekawione iskry na ceglany mur. Dotknęła go dłonią, oceniając pod palcami jego fakturę. Szukała... czegoś. Złączeń, dziur. Podwinęła sukienkę i uklęknęła na zimnej podłodze, niemal się na nią kładąc, tylko po to, by zerknąć na ziejącą, łatwą do przeoczenia szparę między podłogą a ścianą.
- Ah, tutaj jesteś... - wymruczała w eter, gdy wymacała tęże dziurę. A więc była na dobrej drodze. Teraz tylko... trzeba znaleźć jakąś dziurkę od klucza? Albo inną dziwną rzecz do otwarcia tych kolosalnych drzwi. Już niemal czuła zapach kosztowności ukrytych w skarbcu. Nie miała zamiaru zabierać wszystkiego, o nie. Może jedną, dwie, lub trzy małe rzeczy, dostatecznie drogie, by sprzedać za rozsądną cenę, a może sama by sobie coś zostawiła? A satysfakcja ze sprzątnięcia sprzed nosa samego króla czegokolwiek... bezcenne!
Wstała z podłogi, nie marnując nawet czasu na otrzepanie sukienki z tego całego kurzu. Przysunęła się do muru, niemal jeżdżąc po nim nosem, w jednej ręce nadal trzymając pochodnię, a drugą szukając na oślep. Nic. NIC! Musiała coś ominąć. Prychnęła. Zirytowana wsunęła dłoń do kieszeni, by wyciągnąć z niej plik najróżniejszych drutów. Ma czas, może próbować wsadzać je do każdej dziury jaką tutaj znajdzie, prawda?
Jak to mówią - do trzech razy sztuka, gdyż przy trzeciej próbie wąski drucik wsunął się na pełną długość i przekręcił miękko. Coś kliknęło. Azura, zadowolona z siebie całym ciałem popchnęła mur, a obrotowe drzwi otworzyły się miękko, ukazując kosztowności, w których odbijało się światło pochodni, trzymanej przez dziewczynę.
- Idioci!.. - szepnęła i uśmiechnęła się do siebie, a jej oczy spojrzały na srebrnym naszyjniku z gryfami i szafirem.

Już trzymała w dłoniach naszyjnik, już studiowała go z bliska, gdy wtem usłyszała głęboki, kobiecy głos tuż za sobą. Niemal podskoczyła w pierwszym momencie, lecz szybko się opamiętała i stała tak wyprostowana, kalkulując sobie wszystko w głowie. Po pierwsze, tamta jeszcze jej nie zaatakowała, co oznacza, że może wyjść z tego z życiem. Po drugie, usłyszała brzęk metalu, tak dobrze jej znany, czyli broń wysuwana z pochwy, lecz w Teldarii jedynie mężczyźni mogli wstąpić do wojska - co oznacza, że albo nie jest stąd, albo jest kimś takim jak ona, choć ta druga możliwość odpadała w świetle ostatnich słów kobiety.
- Przecież się nie ruszam... jaśnie pani - odgryzła się. Cóż, w tej sytuacji chyba nie warto było już grać służkę, lecz może zdoła ją zagadać..? - A co panią obchodzi dobro... innych ludzi?
Ścisnęła mocniej naszyjnik, lecz czujne oczy obserwowały otoczenie. Jakoś się z tego wyplącze - powtarzała sobie w duchu.