Przystań Kaprysu Półdnia

O dziwo - pomogło. Czerwonopióra dała się słyszeć z oddali cichym stukotem obcasów. Za nią, w kusej spódniczce i przesłonce na twarz szła kolejna służka niosąc wszelkiej maści ręczniki, olejki, maści ziołowe, mazidła, pędzelki i niewielkie puzderka. Niewielkie ciałko uginając się pod ciężarem szło jednak zgrabnie kręcąc tyłeczkiem.
Dziwnym trafem Azura wybrała korytarzyk wiodący do Seldańskich sypialni - na szczęście urządzonych niezwykle surowo i według ich modły. Mijając felynkę mrugnęła do niej, by niedługo później wyjąć zza dekoltu niewielki kluczyk, przekręcić go w drzwiach parę kroków od niej i zniknąć we wnętrzu wraz ze służką. Ta druga po kilku chwilach wyszła oddychając z ulgą, przekrzywiła się, by przypomnieć kręgosłupowi jak się prostuje i minąć swoją 'koleżankę'.


Powoli zsunęła z siebie szkarłatny płaszcz. Powolutku zakrawało to na rytuał, bowiem każdy ruch, każde drgnienie ciała miała dopracowane niemal do perfekcji. Zaznać odpoczynku równocześnie nie czując zbytniej rozkoszy, nie rozleniwiając się. Za to powyrywano by jej pióra jedno po drugim, jak najbardziej boleśnie.
Niespiesznie odwinęła z piersi materiał, zsunęła spodnie. W ledwie przepasce na biodrach ruszyła ku kamienistej posadzce, za którą znajdowała się ciągła kaskada wody z taką piękną muzyką opadająca na ziemię. Odetchnęła powoli opierając się bokiem o przejście do tej części swych komnat. Dzikusy jednak nie były takie złe, skwitowała w myślach.

Z niemal nabożną czcią zsunęła pierścień z palca i ułożyła go na stercie ręczników, które zdadzą się później. Teraz wróciła do dawnego miejsca, w którym stała i zsunęła z szyi wisiorek - ledwie pamiątkę z domu. Łezkę o barwie krwistej czerwieni zaczepioną na rzemieniu. Wsunęła ją głęboko pomiędzy ubrania, jak zwykle. Odetchnęła głębiej samej się przeciągając i, nieświadoma, że służka nie zamknęła drzwi na klucz, weszła pod strumień lodowatej wody.
Rozpuszczone włosy opadły na nią mokrą kaskadą otulając ciało; była wdzięczna Teldarom za dużą przestrzeń tu, pod wodą, dzięki której później będzie mogła obmyć skrzydła. Delikatnie, powoli nakładała na siebie warstwy specyfiku, by później stać twarzą wprost pod ostrym strumieniem i zdrapywać go z siebie. Dopiero tam, pośród szczelin wiodących poza mury pałacu ten pienił się i z cichutkim sykiem znikał. Każde pociągnięcie pazurami raniło jej skórę, cięło naskórek, który po kilku chwilach zrastał się nie ukazując śladu wcześniejszych pociągnięć. Dla kogoś z zewnątrz jednak wyglądało to tak, jakby przez cały czas mycia obejmowała się, tuliła gładząc kształtne ciało.

Stojąc pod mocną strugą wody nie dosłyszała an pukania, ani naciśnięcia klamki - sięgnęła tylko na niewielką skalną półeczkę, z której wzięła niewielką muszlę napełnioną olejkiem i delikatnie, niespiesznie zaczęła nim nacierać ciało.
Długie, stanowcze pociągnięcia namydlonych dłoni były doskonale widoczne z innych pomieszczeń, bowiem wprost od wejścia wszystkie łuki przejść ukazywały właśnie to miejsce. Głupie, jednak tak zaprojektowano pomieszczenia i pałac, by móc jak najwięcej korzystać z wody z górskiej rzeki.
Odetchnęła wzdychając cicho, tak teraz delikatna z wyglądu, niepozorna.

Dopiero, gdy kotka była bliżej dosłyszała jej kroki.
- Osz ty!...
Warknęła cicho bardziej na siebie niż na gościa sięgając na oślep po ręcznik i wolną dłonią zasłaniając swą nagość na tyle, na ile mogła. Czarne włosy opadły kaskadą na jej dłoń i piersi nieco je skrywając, jednak i tak demonica była na siebie wściekła. Kolejna, do cholery sytuacja, kiedy to ją zaskoczono. Szarpnęła ręcznik zrzucając przy okazji połowę rzeczy z szafeczki wyrzeźbionej w skale. Wszelkiej maści materiały, wraz z pierścieniem, upadły na posadzkę, zakrywając sygnet cienistopiórej.
- Cholera! - krzyknęła zduszonym głosem usiłując zakryć ciało przed intruzem.

- Ty, ty, ściemniasz! Dobrze znam te twoje kudełki!
Warknęła znów podchodząc do kobiety i ochlapując wszystko wodą. Niektóre rany na jej ciele dopiero się zabliźniały z cichutkim sykiem, kiedy zawijała się szczelniej w ręcznik.
- Tamto w skarbcu ci nie starczyło? Ręczniki będziesz kraść?!
No tak, na śmierć zapomniała o sygnecie. Źle, oj, źle, jednak Gabriela nie przejmowała się tym zbytnio - jeszcze nie.
- Zostaw mi moje ręczniki! Do reszty zgłupiałaś?!
Nie zauważyła, że pierścień, pognany kolejnym ręczniczkiem, odturlał się kawałek od nich, wprost pod szafkę w części sypialnej - dyskretnie, jakby wychodził bokiem nie dając się złapać. A może wręcz przeciwnie?...

Gdzieś z tyłu głowy czuła rosnącą chęć walnięcia dziewczyny przez łeb - złodziej mało kiedy przestaje być złodziejem i żyć jako poważna persona, zwłaszcza w miejscu, gdzie chwilę temu kradł. Skrzyżowała dłonie na piersiach przyglądając jej się uważnie, by po chwili westchnąć wciąż złym głosem.
- A niech cię.
I udać się powoli do sypialni, w której to sygnet radośnie zerkał złotymi oczami lwa na całą sytuację.
- Jeszcze jedno. - Odwróciła się opierając dłoń na załomie wejścia do garderoby. Głos jej, jakby pod wpływem tak wielu myśli i... innych takich stał się nagle miękki, ciepły. Taki, jak wtedy w skarbcu, gdy ją wypuszczała wolno. - Jeśli nie chcesz mnie oglądać nagiej,... - zdawała się przeciągać przerwę specjalnie lustrując 'służkę' wzrokiem - to radzę wyjść.
Odwróciła się lekko opuszczając ręcznik, by zatrzymał się jej na zgrabnym tyłeczku. Na plecach zaś, miast wielkich skrzydeł, skrytych, miała wytatuowane te same, które zwykle unosiły jej ciężar.
- To jak? - Niemal wymruczała z sypialni siadając na brzegu łóżka, a ręcznik otulił jej zgrabne zakończenie pleców i ud, kiedy dłońmi upinała włosy wysoko nad karkiem. Zupełnie już naga wpatrywała się w felynkę trzymając w zębach rzemienie, którymi zapewne już za chwilę zakończy warkocz.

Zaśmiała się cichutko.
- Przecież wiem.
Wstała podchodząc do dziewczyny - z bliska dużo bardziej delikatna, o bledziutkiej cerze i niezwykle mocno kontrastujących z tym ustach, tak krwistoczerwonych, paznokciach w tej samej barwie i... całym ciałem bez ani odrobiny włoska, no, prócz tych na głowie.
- To co, jak skończysz to zostaniesz jeszcze chwilę? - podparła się po drodze pod bokami, a warkocz opadł jej na ramiona łaskocząc w zgrabny tyłek.
Przystanęła tuż nad Azurą z lekkim uśmiechem, a jej ciało pachniało... różami. Delikatnymi, świeżymi. Nie musiała nawet używać perfum, zupełnie nagie ciało emanowało nieśmiałą wręcz ich nutą.