Przystań Kaprysu Półdnia

Słysząc pukanie uśmiechnęła się. Trzymała w dłoniach miecz kończąc na dziś trening, a jednak wciąż i ciągle robiła to samo pod koniec - starała się współistnieć ze swym ostrzem. Tfu, nie starała się. Było przedłużeniem jej ręki a ona ciągle z nim ćwiczyła.
Pierwotnie miała zamiar policzyć do dziesięciu. Dotarła do pięciu, szybkie machnięcie broni rozcięło powietrze, kochanie i podeszła do drzwi uchylając je lekko. Nie była znużona, zmęczona - tak, trenowała dla zabicia czasu, jednak... widok felynki na swój sposób ją zaskoczył. Zapamiętała ją inną, w innym stroju, innym uczesaniu fal loków. Leciuteńko przygryzła wewnętrzną stronę policzka, jak zwykle czyniła, gdy pojawiał się choć cień stresu, zakłopotania czy niezrozumienia. Starała się tego jednak nie dać po sobie poznać zapraszając dziewczynę do już uprzątniętych pokoików.

Uśmiechnęła się samej zerkając na broń, to ostrze, które służyło jej tyle czasu... Z świstem wciągnęła powietrze do płuc, gdy wsuwane do pochwy wydało nieprzyjemny podźwięk. Lekko rozluźniona, nie skażona potem po treningu stanęła tuż przed Azurą.
- Ręczniki znajdziesz w sypialni, w jednej z szafek. Chociaż... po co Ci to mówię, - podeszła ujmując jej twarz za podbródek, by po chwili niezbyt widocznego wahania przejechać delikatnie paznokciami dalej, ku uszom. - miałaś mnie okraść.
Nachyliła się lekko, już znów pewna siebie, dziwna, surowa tancerka pośród egzotycznych istot, i musnęła jej wargi w kąciku ust swoimi własnymi, jakby w tym krótkim geście znów zapraszała ją do gry. Cofnęła się pod ścianę, odsupłała miecz od boku. Pierścień, znów na jej dłoni, błyskał niemal szyderczo w kierunku Kocicy, zupełnie jak oczy Gabrieli. Szyderczo?... Czy może po prostu wyzywająco?...
- Wróciłaś tylko po ręczniki? - W dłoniach skrytych za plecami trzymała klucz ciekawa, czy będzie dziś potrzebny. Jej głos, gdy mówiła te słowa, był aksamitny, gładki,... piękny.

- Zaoferować... - zaśmiała się cicho, by po chwili łagodnym, jakby lekceważącym gestem wskazać drzwi do swej sypialni. Powaga niedługo później wróciła na jej twarz, jakby bawiła się nią, czy może na odwrót... - Mogę dać Ci wszystko lub nic, wszystko zależy od Ciebie, - ostatnie dwa słowa wymruczała - moja słodka.
Miała plan. Niewiele osób, które miała blisko siebie doskonale poznałyby to po nieznacznej zmianie w gestach, ledwie wyżej uniesionym kąciku ust, jednak nie obawiała się, że Azura to zauważy. Wiedziała, na co może sobie pozwolić, a dziś miała dostrzec jeszcze więcej.
Czas pokaże...

Miała plan.

Oblizała wargi, gdy ta znikała w jej sypialni. Cóż za egoistyczna myśl, MOJA sypialnia a w niej... moja kotka?... Parsknęłaby śmiechem, jednak nie to było jej w głowie. Weszła tuż za Azurą, by przysiąść na brzegu łóżka, pośród atłasów i bieli przesiąkniętej tu i ówdzie czerwienią pościeli.
- Słuchaj mnie uważnie, bo nie lubię się powtarzać. Polują na Ciebie, mała. Mają nawet Twój trop. Lubię Cię, już nie raz - stanowczo zbyt duży nacisk położyła na ostatnich słowach - chroniłam Twój tyłek. Kiedy jutro przypłynę tu na wojennym okręcie, nie powinno Cię tu być. Nie mów, że nie zauważyłaś, jak przez ten czas przybyło strażników. Każdy ma list z Twoją podobizną, jakimś cudem im się wymknęłaś. To nie będzie trwało wiecznie.
Poważna, słodka i kusząca. Lekko zsunęła z ramion i piersi cienką koszulkę, pod którą były leciutkie i cieniutkie ślady po ranach. Szybko złożyła ubranie, by po chwili podejść do szafy. Odwróciła się jeszcze na moment.
- Jeśli chcesz, możesz tu zostać na noc. Będziesz bezpieczna. - O, tak. Seldanie umieli walczyć jak lwy.

Stojąc tak, z zupełnie nagim biustem, który ewidentnie (może i dobrze?) uciekł uwadze felynce, oparła się o chłodną ścianę, tak wyjątkową rzecz w tych stronach. Ulga i ukojenie, niejako.
- Szli tu za Tobą. Do tego skrzydła nie wejdą, jednak prócz faktu, że Admirał odrzuciła zaręczyny, poszła pewnie plotka, że ukrywamy zbiegów i zbirów innej maści.
Zamarła na moment, jakby nasłuchiwała i podeszła do drzwi zupełnie jakby mając za nic obecność gościa. Po kilku chwilach spojrzała znów na Azurę tym samym surowym, poważnym spojrzeniem, w którym brak było matczynej czułości czy oddania kochanki. A może, może tak właśnie okazywali uczucie w Seldanie? Surowością i twardą szczerością?
- Nie będę Cię przetrzymywać, jednak oferuję Ci spokojną noc. Nad ranem, gdy odpłynę wraz z Braćmi, może już być za późno na ratunek i ucieczkę.
Doskonale wiedziała, że wściekłość Admirały wywoła zamieszki w Teldarii. Niemałe, wystarczające jednak, by skazywać całe rzesze ludzi zdatnych do walki. (Głupota! Lepiej ich wysłać do wojska. - dodała w myślach).

Klasnęła w dłonie, a w pokoju zapanował półmrok.
- Nie chcemy przecie, by przybyli zbyt wcześnie, prawda? - spytała podchodząc do dziewczyny. Stojące wokół świece sprawiały, że jej sylwetka stała się z jednej strony jeszcze bardziej surowa, z drugiej... miękka niczym wosk. - Siadaj. Woda - wskazała płynnym ruchem dłoni część komnat, w których brała kąpiel - zagłuszy cichą rozmowę, przynajmniej na razie.
A miały o czym rozmawiać. Zsunęła i spodnie, by szybko narzucić na zupełnie przez chwilkę nagie ciało tunikę z czerwonego wpół przezroczystego materiału oprawianego w złoto.
- Nad ranem będziesz miała jedną szansę na ucieczkę. - podeszła znów do niej na palcach, zupełnie, jakby tańczyła pomiędzy poszczególnymi nastrojami, minami, żelaznym spokojem i kruchą czułości. Stała tak, niczym matka nad córką, z rozłożonymi wielkimi skrzydłami, cała w czerwieniach i bieli skóry, tak złotawej w tym świetle. - Jedyną.

Skinęła głową przeciągając się leniwie; czy może to było zwykłe wygięcie karku, który nieprzyjemnie strzelił? Może, może. Tyle opcji i nic a nic pewnego. Doskonale pamiętała, co zwinęła tuż przed wyjściem ze skarbca. Wiedziała, czego szukają straże. I kogo za to winią. Nie to jednak ją obchodziło, z nimi poradziłaby sobie bez większych problemów.
- Musisz mi całkowicie zaufać. - Uklęknęła tuż przed kocicą siedzącą na brzegu łóżka, tak piękną, delikatną, kruchą,... - Musisz mi zaufać, a przeżyjesz to, co się tu będzie działo.
Oparła długie, delikatne i zwinne palce o jej biodra, jakby była żywą karykaturą mnichów błagających Bogów o wybaczenie czy kolejne łaski. Złote pochodnie oczu wpatrzone były w ślepia Azury, a z punktu widzenia tamtej można było dostrzec w dekolcie demonicy zwinięty w kłębuszek... błękitny wisiorek, tak niezwykle nie pasujący do jej stroju. Puściła do niej psotnie oczko.
- Dla Ciebie, mała.
Szepnęła, jakby miała zaraz dodać 'sama po niego sięgnij, złotko.'