Przystań Kaprysu Półdnia

- No, wsuń łapkę, to zobaczysz... - Zamruczała cicho przyglądając się dziewczynie. Nim ostatnio wybiegła ze skarbca skryła tak upragniony ongiś wisior, który Azura niemal skradła jej tuż przed nosem. Przełknęła ślinę, czerwień z jej policzków zniknęła i zastąpiła bladością niemal trupa. - Jutro z samego rana zostawię dla Ciebie łódź. Płyń, nie ważne gdzie, najlepiej poza Archipelag... Jutro tu przypłynę razem z całą armią. Nie chcę... - przełknęła ślinę, jakby się wahając. - Nie chcę, żebyś tam zginęła.
Nagła zmiana, jaka nastąpiła w demonicy, była tym bardziej niezwykła, że kobieta na ułamek chwili emanowała smutkiem.
- Weź ile się da, nie wiadomo, kiedy uspokoi się burza, jaka się rozpęta po południu.

Wstała nie puszczając jej dłoni, która po chwili wysunęła jej się spomiędzy palców. Patrzyła uważnie na kotkę, przeszedł ją leciuteńki dreszcz - cóż poradzić, że dotyk tamtej wywoływał tyle przyjemności? Ucieszył ją fakt, że nie protestowała. Sama chciała z nią zbiec, odpłynąć w siną dal, ale nie mogła, zbyt wiele ją tu trzymało, przykuło do armii... Dopiero po chwili dostrzegła, że zaciska z całych sił pięści. Wkurzało ją to, że tylko tyle mogła.
- Dobrze. Tymczasem musimy tu przetrzymać noc.
Minęła ją kładąc się przez łoże i zapadając lekko w miękką pościel. Uśmiechnęła się.
- Całą noc.

Przymrużyła lekko oczy uśmiechając się karminowymi wargami. Gdy szorstki materiał zsunął jej się z dłoni przekręciła głowę ku kotce przyglądając jej się.
- To znaczy tylko jedno, mała złodziejko. - Przekręciła się na boczek. - Każda zbrodnia zasługuje na karę. - wymruczała wyciągając z zębów tamtej swoją własność i odłożyć ją na bok. - Co Ty na to? - Uśmiechnęła się czulej, delikatniej, piękniej i musnęła jej policzek palcami. Gładziła go kilka chwil czując aksamit skóry i miękkie ciepło ciała, a jej oczy nie potrafiły się oderwać od spojrzenia tamtej. Przekręciła się na brzuch. - Chyba, że kraść chcesz całą noc?... - Szepnęła przysuwając swoją twarz do niej, niemal stykały się ustami, kiedy się cofnęła, jakby chciała uciec, wycofać się.
Oczy mówiły co innego.

Złapała ozdóbkę na wyciągniętą dłoń i przykucnęła z boku kociej towarzyszki, przesunęła palcami po jej plecach, wzdłuż kręgosłupa, by dojechać do karku, tam ześliznąć po kształtnej łopatce do ramienia, gdzie zatrzymała się na dłużej, i właśnie do tego miejsca Gab przysunęła twarz, by... leciutko polizać jej skórę. Odsunęła się, wyprostowała i spokojnie zawiesiła wisiorek na jej szyi bez zbędnego dotykania, ot, jakby kobieta była nie jej towarzyszką a bratem. Uwaliła się tuż obok niej z niezwykle poważną miną.
- Proszę!
Nie zwracała uwagi na strażników. Mieli już z przyjaciółmi swój system na dbanie o ich brak. I to był w sporej mierze powód jej wyjazdu z samego rana, gdy zaczną rodzić się pytania.

Kończąc pocałunek przesunęła jeszcze dłonią po szyi dziewczyny, jakby to miała być ich ostatnia pieszczota. Chwilę wahała się, co odpowiedzieć, jednak ostatecznie wybrała... głupią szczerość.
- Jeśli mnie posłuchasz to nie. - Objęła ramieniem zasypiającą dziewczynę, by ucałować jej czoło. - I to będzie nasza ostatnia noc. Śpij, Kruszynko, śnij... - szepnęła jej do uszka, jakby była mamą, nie równo-niemal-latką Azury. Jakby malutkie kocię nie mogło usnąć bez kołysanki, którą po chwili zaczęła nucić gładząc ją krańcem palców.