Przystań Kaprysu Półdnia

Teraz już nie bała się, że dostanie od swoich przełożonych i splunęła z wściekłością.
- Jestem tu, by nie było tu Ciebie. - Warknęła cicho. - A tym bardziej, by nic stąd nie zginęło. No, panienko, a teraz odwróć mi się tu ładnie i powoli. - Nie chcę Ci przecie nic zrobić, o, nie, tylko oddać na chłostę, kołotało jej się w myślach. Chłostę, zagoić rany, a za pyskówki starszym rangą przeciągać pod statkiem. - Nie każ mi dobywać miecza, to załatwimy to na spokojnie, po cichu i bez wrzasków.
Ewidentnie z jej twarzy coraz bardziej biła dzikość spojrzenia, jakby nie lubowała się w zabijaniu a męczeniu ofiar. O, tak, to było wyraźne w jej uśmiechu i gadzim języku, który przesunął się po wargach. Tylko, czy Azura się odwróciła?

- No, słonko. - Westchnęła cicho widząc, że to ta sama, która ją przepraszała. Obłuda i ciągłe kłamstwa w tym kraju już ją nużyły, a była tu ledwie kilka chwil. - Zróbmy tak. Wypuszczę Cię teraz nie wszczynając alarmu, a Ty więcej tu nie wrócisz. Póki bowiem tu stacjonujemy, będę mogła sprawdzić, cóż czynisz. Prócz wypełniania swoich obowiązków mam wiele wolnego czasu... bardzo wiele. - Niejako zamyślenie, szept? Nostalgia chyba wkradła się do jej głosu mieszana z obietnicą cichego cienia, który da po łapie za każde przewinienie.
Odetchnęła głębiej. Splamienie złota krwią tubylca - cóż z tego, że złodziejki - mogłoby źle wpłynąć na sojusz. Nie dała jednak tego po sobie znać, tylko lekko rozluźniła mięśnie. Leciutko.

Wsunęła Płomenistego do pochwy puszczając drzwi i podchodząc o krok do kobiety.
Taka niewinna, delikatna, krucha... Może i ją oszukała, może znajdą się w takiej samej sytuacji, ale warto było tu przyjechać, by spojrzeć w drugie piękne złociste w tym blasku oczy. Podeszła o krok rozluźniając dłonie, cała łagodnie wracając do poprzedniej, spokojnej postawy. Złożyła i skryła skrzydła podchodząc o kolejny krok. Język, w który się ugryzła dla ochłodzenia umysłu był już normalny, niemal ludzki, nie gadzi. Kolejny pokonany fragment odległości między nimi. Była już niezwykle blisko, tak, że czuła nader wyraźnie pulsowanie serduszka, czuła krew, która wołała o przelanie, oddech błagający o życie...
- Odejdź stąd nim straż tu przybiegnie. - Zmysłowy niemal szept, wyciągnęła dłoń, jakby chciała musnąć jej skórę, miękką, taką świeżą... - Biegnij, są już niedaleko.
Cofnęła rękę spinając wszystkie mięśnie na raz i wyciągając błyskawicznym ruchem miecz i rozpościerając tym razem potężne skrzydła.
- Idź już!

Uśmiechnęła się pod nosem. Widziała zdziwienie w oczach felynki, choć wokół panowała nieprzebyta ciemność - i kolejny raz dziękowała za tę zdolność Akademii.
Słyszała, że nie biegną. Z jej szczęściem ktoś ją złapie, jeśli zaraz się nie ruszy - szczęściem jednak dziewczę ruszyło biegiem za niedoszłą złodziejką znów chowając skrzydła i, już za zamkniętymi drzwiami, stanęła tak, by choć trochę je zablokować. Ich szczęściem nie biegli od tego wejścia, którym tu przybyły, tyle ich.
Uśmiechnęła się znów widząc tylko znikający fartuszek służebny dziewki.
- Oni zbyt słabe kary wymierzają, dziecinko. Zbyt słabe, więc kto inny się tobą zajmie. - szept, choć pod nosem mruknięty, nie dobiegł, jak miała nadzieję, do Azury. Miała nadzieję, że starczyło tamtej oliwy w głowie, by już zniknąć z pałacu - przynajmniej chwilowo.